‘சாதி எனும் அழுக்கு’ என்றார்கள் சிலர். இல்லை! அது ‘நம் சமூகத்தின் சாபம்’ என்றார்கள் மற்றும் சிலர். கலைஞர் தனக்கே உரிய பாணியில் ‘சதிக்கு கால் முளைத்து சாதியானது’ என்று கூறினார். இதனை ‘தர்மம்’ என்று பிரச்சாரம் செய்யும் கூட்டமும் இங்கே உண்டு. சனாதனத் தர்மத்தின் உள்ளீடான வர்ணாசிரமத் தர்மம் இறைவனால் விதிக்கப்பட்டது என்றும், அது என்றென்றும் மாறாதது, மாற்ற முடியாதது, மாற்றக்கூடாதது என்றே பல தலைமுறைகளாக நமக்குப் போதிக்கப்பட்டது.  இந்து மதத்தின்வழி முறையாக, அதன் பண்பாட்டுக் கூறாக அது வகுக்கப்பட்டிருந்தாலும், இந்திய மண்ணில் கால்பதித்த எந்த மதமும் இம்மண்ணில் சாதியை வெற்றிகொள்ள முடியவில்லை என்பதுதான் உண்மை.

‘பரலோகத்தில் இருக்கிற எங்கள் தந்தையே’ என்று இறைவனை அழைக்க அனைத்து மக்களுக்கும் போதித்த கிறிஸ்தவம், இந்தியர்களிடம் இருந்த சாதி எனும் அழுக்கை அகற்ற முடியவில்லை. மதம் மாறிய இந்தியக் கிறிஸ்தவர்களும் தங்கள் சாதிய அடையாளங்களை அப்படியே பத்திரமாகப் பாதுகாத்துக் கொண்டனர். இந்தச் சாதிய வேற்றுமைகளைக் களைவதற்காகவே தோற்றுவிக்கப்பட்ட பௌத்தமும், சமணமும், சீக்கியமும் ‘சாதி’ எனும் ‘சதி’யிடம் தோற்றுப் போனதுதான் உண்மை.

சாதிய வேற்றுமைகளுக்கு அப்பாற்பட்டது இஸ்லாம் என்றுதான் நாம் நினைத்திருந்தோம். இன்று அவர்களையும் சாதிகளாய்ப் பிரிக்க வலதுசாரி பாசிச மதவாத சக்திகள் முயற்சி செய்து அதில் ஓரளவு வெற்றியும் பெற்றுள்ளன. ஒடுக்கப்பட்ட, அடித்தட்டு, பட்டியலின மக்களிடமிருந்து இஸ்லாமுக்கு மதம் மாறியவர்களை ‘பஸ்மானந்தா முஸ்லிம்கள்’ என்று வகைப்படுத்துகின்றனர். இவர்களை அணுகி அவர்களை பா.ச.க.வில் சேர்க்க வேண்டும் என்று பிரதமர் அடிக்கடி அவரது கட்சித் தொண்டர்களுக்கு அறிவுரை வழங்கி வருகின்றார். பா.ச.க. ஆளும் மாநிலங்களில் இவர்களுக்காகத் தற்போது தனி அமைப்புகள் துவக்கப்பட்டுள்ளன.

அமெரிக்க, ஐரோப்பிய நாடுகளில் குடியேறியுள்ள இந்தியர்கள் கூட அங்கே தங்களது சாதிச் சங்கங்களின் கிளைகளைத் துவங்கி தங்களது சாதிய அடையாளங்களைப் பெருமையுடன் கொண்டாடி வருகின்றனர். ‘விடாது கருப்பு!’ என்று எங்கள் கிராமத்தில் சொல்வதுபோல எங்கே போனாலும், என்ன செய்தாலும், எப்படி இருந்தாலும் இந்தப் பாழாய் போன சாதி நம்மை விடாது.

தந்தை பெரியாரிடம் கேட்டார்கள், ‘சாதி பெரிதா? மதம் பெரிதா?’என்று. அவர் கூறினார், “சாதிதான் பெரிது. மதத்தை மாற்றமுடியும், சாதியை மாற்ற முடியாது” என்றார். இதைத்தான் அவர்கள், ‘இது மாறாதது’ என்கிறார்கள். இதனை ஒழித்து விடவேண்டும் என்று இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு மேலாக பல்வேறு முயற்சிகள் நடந்தன; இன்னும் நடந்துகொண்டு வருகின்றன. பல மாபெரும் புரட்சியாளர்கள் இதற்கான இயக்கம் கண்டனர். ஆனால், சாதி எனும் சதியை இன்னும் நம்மால் வெற்றிகொள்ள முடியவில்லை என்பதுதான் உண்மை.

இந்தியச் சமூகத்தில் சாதியின் வீச்சுக்கும், தாக்கத்துக்கும் யாரும் தப்ப முடியாது. நாம் நமது தேசத்தின் தந்தை என்று கொண்டாடுகின்ற மகாத்மாவைக் கூட சாதி விட்டு வைக்கவில்லை. பால கங்காதர திலகர் இறந்தபோது அவரது பாடையைத் தூக்க அவரது உறவினர்கள் காந்தியடிகளை அனுமதிக்கவில்லை. ‘பிராமணரான திலகரது உடலை ஷத்திரியரான காந்தி தூக்க முடியாது’ என்று சொல்லிவிட்டது வருணாசிரம தர்மம். மயிலாப்பூர் அக்கிரகாரத்திலும், வைக்கத்தில் நம்பூதிரிகள் வீட்டிலும் காந்தியடிகள் வீட்டுக்கு வெளியேதான் அமர வைக்கப்பட்டார்.

அரசியல் உலகில் மட்டும் அல்ல, ஆன்மிக அரங்கிலும் சாதியின் வாடை இருந்தது. இந்து மதத்தின் மறுமலர்ச்சி நாயகர் என்று கொண்டாடப்படும் சுவாமி விவேகானந்தர் மீதும் சாதியின் தாக்கம் இருந்ததைப் பார்க்கிறோம். 1892 -ஆம் ஆண்டு திருவனந்தபுரம் வந்த விவேகானந்தர் மனோன்மணியம் சுந்தரனாரைச் சந்தித்துப் பேசியுள்ளார். சுந்தரனார் வீட்டில் விருந்துண்ட விவேகானந்தர் சுந்தரனாரிடம் “உங்கள் கோத்திரம் என்ன?” என்று கேட்டுள்ளார். சுந்தரனார் தனது நாள்குறிப்பில் எழுதுகிறார்: “வேறு ஒரு தினமாகில் வினாவினைக் கேட்டவுடன் நான் வெகுண்டிருப்பேன். உறவின் விருந்துக்கு வந்த அந்த உயர்ந்த நண்பரிடம் நான் மெல்லிய குரலில் எனக்கும் கோத்திரத்திற்கும் சம்பந்தம் கிடையாது. தன்மானம் காக்கும் தென்னாட்டில் பிறந்த திராவிட இனத்தைச் சார்ந்தவன் நான் என ஆத்திரமின்றி  கோத்திரக் கேள்விக்கு விடையளித்தேன்” என்று தனது நாள்குறிப்பில் எழுதியுள்ளார்.

உள்நாட்டுத் துறவிகள் மட்டுமல்ல, வெளிநாட்டில் இருந்து வந்த துறவிகளையும் ‘சாதி’ விட்டு வைக்கவில்லை. இத்தாலியில் இருந்து வேத போதகத்திற்காகத் தமிழகம் வந்த இராபர்ட் டி நொபிலி என்ற கத்தோலிக்க அருள்பணியாளர் ‘சாதி இந்துகளை’ மதம் மாற்றுவதற்காகத் தன்னையே ‘உரோமாபுரி பிராமணர்’ என்றழைத்துக்கொண்டார். பூணூல் தரித்து, தலையில் குடுமியுடன் காவி உடையும் தரித்து முழு சைவராக மாறிவிட்டார். அக்கிரகாரத்தில் வீடு எடுத்துக் குடியேறி, சமஸ்கிருதம் பயின்று, சில பிராமணர்களையே மதம் மாற்றியதாக அவர் உரோமைத் திருச்சபையின் தலைவருக்கு எழுதிய கடிதங்கள் வாயிலாக அறிகிறோம்.

ஆன்மிக வளாகங்கள் மட்டுமல்ல, கல்வி நிறுவனங்கள்கூட சாதி பாராட்டின என்பதுதான் வரலாறு. நம் நாட்டின் பூர்வக் குடிகளான இன்றைய பட்டியலின மக்களைச் சாதியற்றவர்களாக வருணாசிரமம் வகைப்படுத்தியதால், அவர்களை இந்துகள் என்றுகூட சாதியக் கட்டமைப்புக்குள் இருந்தவர்கள் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. 1927 வரை பச்சையப்பன் கல்லூரியில் ஆதிதிராவிடர்களைச் சேர்த்துக் கொள்ளவில்லை. அதனை எதிர்த்து சென்னை உயர் நீதிமன்றத்தில் வழக்கு தொடரப்பட்டது. அப்போது பச்சையப்பன் அறக்கட்டளை சார்பில் பதில் மனுதாக்கல் செய்யப்பட்டது. அதில் ‘இந்த அறக்கட்டளை இந்து தர்ம ஸ்தாபனம். ஆதி திராவிடர்கள் இந்துகள் அல்லர்; எனவே, அவர்களைச் சேர்த்துக்கொள்ளவில்லை’ என்றனர். நீதிபதி அவர்களைக் கடுமையாகக் கண்டித்து, ஆதிதிராவிடர்களைச் சேர்த்துக்கொள்ள வேண்டும் என்று உத்தரவிட்டார். அதன் பின்னர்தான் அறக்கட்டளை அவர்களைக் கல்லூரியில் சேர்த்தது.

இதைத்தான் அம்பேத்கர் சுட்டிக்காட்டினார். நாம் போராடிப் பெற்ற சுதந்திரமும், நமது அரசியல் சாசனச் சட்டமும் கூட இந்தச் சாதியிடம் தோற்றுப் போவதை அரசியல் சட்ட நிர்ணய சபையிலேயே வேதனையுடன் வெளிப்படுத்தினார். 1949, நவம்பர் 26 அன்று அரசியல் சாசனச் சட்டத்தை அறிமுகப்படுத்தும்போது அவர் கூறிய வார்த்தைகளை நினைவுகூர்வது பொருத்தமாக இருக்கும்.

“1950, சனவரி 26 -ஆம் நாள் முரண்பாடுகள் நிறைந்த ஒரு வாழ்க்கையில் நாம் நுழைய இருக்கிறோம். இன்றிலிருந்து நம் இந்தியர்கள் அனைவருக்கும் அரசியல் சமத்துவம் இருக்கும். ஆனால், நமது சமூக மற்றும் பொருளாதாரக் கட்டமைப்பின் காரணமாக நம் மக்களிடையே சமூக மற்றும் பொருளாதாரச் சமத்துவம் இருக்காது. ‘அனைவரும் சமம்’ என்ற கோட்பாடு நம்மில் பலருக்கு மறுக்கப்படும். இந்த முரண்பட்ட சூழலில் நாம் எவ்வளவு நாள் பயணிக்க முடியும்? சமூக, பொருளாதாரச் சமத்துவத்தை அவர்களுக்கு நாம் தொடர்ந்து மறுத்தால் அது நமது அரசியல் சுதந்திரத்தை விரைவில் கொன்று விடும். வெகுவிரைவில் இந்தச் சமத்துவமின்மை நீக்கப்பட வேண்டும். இல்லையெனில் இதனால் பாதிக்கப்படும் மக்கள், நமது நிர்ணய சபை, தியாகத்தாலும், கடின உழைப்பாலும் உருவாக்கியுள்ள அரசியல் சுதந்திரத்தை அடித்து நொறுக்கி விடுவர்” என்று கூறினார். முக்கால் நூற்றாண்டு கடந்துவிட்ட போதிலும் அம்பேத்கர் கனவு கண்ட சமூக மற்றும் பொருளாதாரச் சமத்துவ சனநாயகத்தை நம் மக்களுக்குத் தரமுடியவில்லை என்பதே யதார்த்தம்.

“சமூக மற்றும் பொருளாதாரச் சமத்துவத்தை அனைவருக்கும் உறுதி செய்த பின்னர்தான் நாட்டுக்கு விடுதலை வேண்டும். அது உறுதி செய்யப்படும் வரை ஆங்கிலேயரே ஆளட்டும்” என்ற தந்தை பெரியார் போன்றவர்களின் நிலைப்பாட்டை அன்று பலர் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. விடுதலைப் போராட்டத்தை முன்னின்று நடத்திய காங்கிரஸ் மற்றும் கம்யூனிஸ்ட் இயக்கங்களைச் சார்ந்த தலைவர்கள், அரசியல் சுதந்திரம் கிடைத்துவிட்டால் சமூக மற்றும் பொருளாதாரச் சமத்துவத்தை நாமே நம் மக்களுக்கு உருவாக்கித் தரமுடியும் என்று உறுதியாக நம்பினர். ‘கல்வி, வேலைவாய்ப்புகள் மற்றும் அரசு அதிகார அமைப்புகளில் அனைத்துச் சமூகத்தினரும் சமமாகப் பங்கேற்கும் ஏற்பாட்டை உறுதி செய்யாதவரை அரசியல் சுதந்திரத்தால் பயன் ஏதுமில்லை’ என்ற பெரியாரின் நிலைப்பாட்டில் நியாயம் உள்ளது என்பதை இன்று நம்மில் பலர் ஏற்றுக்கொள்கிறோம்.

சமத்துவமான சமூகத்தைக் கட்டமைக்க இந்தியாவின் ஒவ்வோர் அரசியல் இயக்கத்தினரும் தங்களால் இயன்ற முயற்சிகளை முன்னெடுத்தனர் என்பதில் மாற்றுக் கருத்தில்லை. நேருவின் அரசு தனது கொள்கை ‘சனநாயக சோசலிசம்’ என்று அறிவித்தது. பெரும் பொதுத்துறை நிறுவனங்களை உருவாக்கியது. ஐந்தாண்டுத் திட்டங்களைத் தீட்டி ‘பசுமைப் புரட்சி’ மற்றும் ‘வெண்மைப் புரட்சி’ என்று அடித்தட்டு மக்களின் முன்னேற்றத்திற்கும் வளர்ச்சிக்கும் அடிகோலியது. பொதுவுடைமைக் கட்சிகளைச் சார்ந்தவர்கள் தொழிலாளர்கள், விவசாயிகள், நெசவாளர்கள் மற்றும் உழைக்கும் வர்க்கத்தினரின் உரிமைகளுக்காக இடைவிடாமல் போராடினார்கள். கல்வி மற்றும் அரசு வேலைகளில் பிராமணர் மற்றும் இதர முன்னேறிய சமூகத்தினருக்குக் கிடைத்த வாய்ப்புகளைப்போல இதர பிற்படுத்தப்பட்ட, பட்டியலின, பழங்குடி மற்றும் சிறுபான்மை மக்களுக்கும் வாய்ப்புகள் கிடைக்க இட ஒதுக்கீடு மற்றும் சமூக நீதிக்கான போராட்டங்களைத் திராவிடக் கட்சிகள் முன்னெடுத்தன.

தேர்தலில் போட்டியிடாத முற்போக்கு சமூக இயக்கங்களும், தேர்தல் முடிவுகளைப் பற்றிக் கவலைப்படாத அரசியல் கட்சிகளும் சாதி ஒழிப்பைப் பற்றித் தொடர்ந்து பேசி வந்தாலும், வெகுசன அரசியல் கட்சிகளால் சாதிகளைத் தாண்டி சிந்திக்கவும் செயல்படவும் முடியவில்லை. சமூகத்தின் அனைத்துத் தளங்களிலும் சாதியே ஊடாடுவதால், சாதியக் கட்டமைப்புகளை மீறி தேர்தல் வெற்றிகள் சாத்தியப்படவில்லை.

அரசியல் கட்சிகளில் பல்வேறு சாதிகளைச் சார்ந்தவர்களுக்குப் பிரதிநிதித்துவம் வழங்கிய காலங்கள் கடந்து, தற்போது ஒவ்வொரு சாதிக்காக உருவாக்கப்பட்டுள்ள ‘சாதிக்கட்சிகளையே’ தங்களது கூட்டணியில் சேர்க்க வேண்டிய நிர்ப்பந்தங்கள் இன்று வெகுசனக் கட்சிகளுக்கு ஏற்பட்டுள்ளது. கடந்த சில ஆண்டுகளாக, குறிப்பாக மோடி அரசு மத்தியிலே அதிகாரத்திற்கு வந்த பின்னர் அனைத்துத் தேர்தல் பிரச்சாரங்களும் சாதி, மதப் பிரிவினைகளைச் சுற்றியே வடிவமைக்கப்பட்டன.

பெரும்பாலான மக்கள் மத நம்பிக்கை கொண்டவர்களாகவும், சாதிப் பெருமை அல்லது இனப்பற்று உள்ளவர்களாகவும் இருப்பதால் அந்த உணர்வுகளை வெறியாக வளர்த்தெடுத்தப்பதன் மூலம் வாக்குவங்கிகளை உருவாக்கி, அதன் மூலம் அரசியல் அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றுவதுதான் வலதுசாரி பாசிச அரசியல் கட்சிகளின் தேர்தல் யுக்தியாக இருந்து வருகிறது. கொள்கை சார்ந்து இலட்சிய நோக்குடன் செயல்படும் அரசியல் கட்சிகளால், சாதி, மத அடையாளங்களை முன்னிறுத்திச் செயல்படும் கட்சிகளோடு தேர்தல் களத்தில் போட்டியிட்டு வெற்றிபெற இயலவில்லை. சாதி, மத மோதல்கள் இந்தியச் சமூகங்களுக்குப் புதிதல்ல என்றாலும், காலங் காலமாக அத்தகைய பிரிவினைகள் அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாகக் காணப்பட்டாலும் இன்று சாதி-மத அரசியலுக்கு ஏற்பட்டுள்ள ‘புதிய பரிணாமம்’ நம்மைக் கவலையடையச்செய்கிறது.

நமது சமூகக் கட்டமைப்பின் அரசியல், பொருளாதார, கலாச்சார, அரசு நிர்வாகம் உள்பட அனைத்துக் கூறுகளும் இந்தச் சாதி, மத அரசியலுக்குள் கொண்டு வரப்பட்டுள்ளன.  இந்த அடையாள அரசியலுக்குப் பின்னால் இருந்து இயக்குகின்ற ‘ஆரிய - முதலாளித்துவ’ சக்திகளின் பாவக்கூட்டணியை அம்பலப்படுத்தி தோலுரிக்காமல் சனநாயகச் சக்திகள் களத்தில் வெற்றி பெறமுடியாது. தலித்துகள், பழங்குடி மக்கள், பிற்படுத்தப்பட்டவர்கள், சிறுபான்மையினர் என்று நாட்டின் 95% மக்களுக்கு நியாயமாகச் சேரவேண்டிய அதிகாரத்தையும், செல்வத்தையும், முன்னேற்றத்தையும், வளர்ச்சியையும் ஒரு மிகச் சிறிய கூட்டம் அபகரித்துக்கொள்வதற்கான தந்திரமே இந்தச் சாதி, மத அரசியல் என்பதைப் பாதிக்கப்பட்ட மக்களுக்குப் புரியவைப்பதே நமது முழுநேர அரசியல் செயல்பாடாக இருக்க வேண்டும். தங்களுக்கு எதிரான யுத்தத்தில் தங்களைத் தோற்கடிக்கவே தங்களது எதிரிகளோடு சேர்ந்து நின்று போரிடுகிறோம் என்கிற புரிதலே இல்லாமல், களத்தில் காவு கொடுக்கப்படும் மக்களிடம் அவர்களது உண்மையான எதிரி யார் என்று சொல்ல வேண்டும். அதன் முதல் கட்டமாக மதமயமாக்கப்பட்டு, சாதி வெறியூட்டப்பட்டிருக்கும் இளைய தலைமுறையினருக்கு இந்த ‘பாசிச வகுப்புவாத வெறுப்பு அரசியல்’ மூலம் அவர்கள் எவற்றையெல்லாம் இழந்து நிற்கின்றனர் என்பதை ஆதாரங்களோடு உணர்த்தவேண்டும்.

ஏன் அவர்களுடைய கைகளில் மட்டும் தேன் கிண்ணங்கள்? ஏன் நம் மக்களிடம் மட்டும் பிச்சைப் பாத்திரங்கள்? எப்படி அவர்கள் மட்டுமே அனைத்து அதிகார நாற்காலிகளில் எப்போதும் அமர்ந்திருக்கிறார்கள்? நாம் ஏன் எப்போதுமே ‘அவர்களுக்கு’ ஏவல் செய்கின்றவர்களாகவே இருக்கிறோம்? சுதந்திரமும், சுதந்திரம் தந்துள்ள முன்னேற்றமும் வளர்ச்சியும் அவர்களுக்கு மட்டும் தானா? அதில் நமக்குப் பங்கில்லையா? வாக்களிக்க மட்டுமே வாழ்பவர்கள் நாம்! அதிகாரத்தில் இருந்து ஆட்சி செய்வது அவர்கள் மட்டுமே என்ற, நம் தலையில் விழுந்துள்ள சாபத்திற்குத் தீர்வே இல்லையா? என்ற கேள்விகளை நம் இளைஞர்களைக் கேட்கச் செய்வதன் மூலமே அம்பேத்கர் கனவு கண்ட சமூக, பொருளாதார சனநாயகத்தை வசப்படுத்த முடியும்.

இந்தியாவில் மட்டும்தான் சாதியும், வர்க்கமும் ஒன்றாகப் பின்னிப் பிணைந்து கிடப்பதை அறிய வேண்டும். அது எப்படிப் பணக்காரர்களாக இருப்பவர்களில் மிகப்பெரும்பாலோர் ‘அவர்களாகவே’ இருக்கிறார்கள்? ஏன் ஏழைகளில் அநேகமாக எல்லாரும் ‘நம்மவர்களாகவே’ இருக்கிறார்கள்? எப்படி 125 நாடுகளிலே மிக உயர்ந்த பதவியான நம் நாட்டின் தூதர்களாகப் பணியாற்றும் அனைவரும் ‘அவர்களாகவே’ இருக்கிறார்கள்? ஆனால், இந்த நாட்டின் உள்ளாட்சி அமைப்புகளில் தெருக்களைச் சுத்தம் செய்யவும், மலம் அள்ளவும், சாக்கடை நீரை அப்புறப்படுத்தவும், சுடுகாட்டில் பிணம் எரிக்கவும் பணியமர்த்தப்பட்டிருக்கும் சுகாதாரப் பணியாளர்களில் 92% தலித், பழங்குடி மற்றும் பிற்படுத்தப்பட்ட மக்களாக இருக்கிறார்களே ஏன்? (பட்டியல் இனங்கள் 68.9%, 14.7% பிற்படுத்தப்பட்டோர், 8.3% பழங்குடியினர், 8% மற்றவர்கள்) உச்ச நீதிமன்றத்திலும், உயர் நீதிமன்றங்களிலும் நீதியரசர்களாக இருக்கின்றவர்களில் 80%க்கு மேல் ஒரே சமூகத்தைச் சார்ந்தவராக இருக்கின்றார்களே, எப்படி? அதேநேரத்தில் இந்தியச் சிறைகளில் விசாரணைக் கைதிகளாகவே பல்லாண்டு காலம் அடைபட்டுக் கிடக்கின்றவர்களில் அநேகமாக அனைவரும் தலித்துகளாகவும், பழங்குடியினராகவும், பிற்படுத்தப்பட்டவர்களாகவும், சிறுபான்மையினராகவும் இருப்பதன் பின்னணி என்ன?

ஐ.ஐ.டி. மற்றும் ஐ.ஐ.எம். போன்ற உயர் கல்வி நிறுவனங்களில், தொழிற்கல்வி நிறுவனங்களில் பணியாற்றும் அனைத்துப் பேராசிரியர்களும் (90%) அனைத்து மாணவர்களும் (85%) ‘அவர்களாகவே’ இருக்கிறார்களே! அது இயற்கையாகவே நடந்ததா? அங்கே தப்பித் தவறி இடம் கிடைத்துச் சேர்கின்ற ‘அவர்களல்லாத’ மாணவர்களில் பலர் தற்கொலை செய்துகொள்கிறார்களே, ஏன்? இதுபோன்ற கேள்விகளெல்லாம் நியாயமானவைகள்தானே!

இராகுல் காந்தி ஒரு கேள்வி கேட்டார். ‘பல்வேறு இடங்களில் இந்திய அழகியைத் தேர்ந்தெடுப்பதற்கு நடத்துகின்ற அழகிப்போட்டிகளில் ஏன் தலித், பழங்குடி மற்றும் பிற்படுத்தப்பட்ட இனங்களைச் சார்ந்த பெண்கள் ஒருமுறை கூட தேர்ந்தெடுக்கப்படுவதில்லை?’ என்று. அவர்களது பெண்கள் அலங்காரப் பதுமைகளாக, அகில உலகமும் கொண்டாடக்கூடிய அழகின் அவதாரங்களாக நாகரிக தாழ்வாரங்களில் பவனி வரும் அதேவேளையில், பாலியல் வன்புணர்வுக்கு உட்படுத்தப்பட்டு, கொலை செய்யப்பட்டு அனாதைப் பிணங்களாய் பிணவறைகளில் கிடத்தப்பட்டிருக்கும் பெண்களில் அநேகர் ‘நமது பெண்களாக’ இருக்கிறார்களே... அது எப்படி?

சாதிவாரிக் கணக்கெடுப்பு எடுக்க ஏன் அவர்கள் தயங்குகிறார்கள் என்பது இப்போது புரிகிறதா? அது நடத்தப்பட்டால்தான் நம்மில் யாருக்கெல்லாம் எதுவெல்லாம், எப்படியெல்லாம், எவ்வாறெல்லாம், எங்கேயெல்லாம்  மறுக்கப்பட்டிருக்கின்றன என்ற உண்மை வெளிச்சத்துக்கு வரும். இதைத்தான் தந்தை பெரியார் அன்றே கூறினார்: “சமூக அமைப்பை எப்படி மாற்றி அமைக்கின்றோமோ, எப்படி உடைத்தெறிகின்றோமோ அதைப் பொறுத்தே அரசியலும், பொருளாதாரமும் தானாகவே மாறுபாடு அடைந்துவிடும். அரசியலும், பொருளாதாரமும் சமூக அமைப்புகள் பெற்ற குழந்தைகளே” என்று. இந்தச் சமூக அமைப்பை மாற்றி அமைப்போம்! உடைத்தெறிவோம்! அதன் துவக்கமே ‘சாதிவாரிக் கணக்கெடுப்பு!’